Waarom ik afscheidsfotograaf ben (geworden)?
Zeer regelmatig krijg ik ongemakkelijke reacties wanneer ik vertel dat ik afscheidsfotograaf ben. Een crematie of een begrafenis, dat fotografeer je toch niet?.
Sinds 2014 heb ik meer dan 250 huwelijken mogen fotograferen en ook zeer regelmatig verschillende groepen mensen: gezinnen, bedrijfsfeesten en vriendengroepen.
Op deze pagina leest u waarom ik mij heb gespecialiseerd als afscheidsfotograaf en hoe ik hiermee in aanraking ben gekomen.
Lees ook de reacties van families en leveranciers om een beeld te krijgen van mijn werkwijze.
Mei 2019: een bijzondere vriendinnenshoot
In mei 2019 kreeg ik het verzoek om een groep van 9 vriendinnen van in de dertig te fotograferen. Op het eerste gezicht was dit een ‘normale’ opdracht. Maar al snel werd me duidelijk dat dit helemaal niet zo ‘normaal’ was.
Het maken van een foto met alle vriendinnen stond namelijk op de ‘bucket list‘ van één van hen omdat ze niet lang meer te leven zou hebben. In dit verhaal noem ik haar Marije.
De dag van de fotoshoot kreeg ik ’s ochtends vroeg een berichtje dat Marije een slechte nacht had gehad, maar dat de fotoshoot toch door zou gaan. We hadden een fotoshoot van een uur ingepland maar na ongeveer 15 minuten ging het niet meer… Marije kon het lichamelijk niet meer aan en stortte letterlijk in.
Maar… we hadden een geweldige serie foto’s waar iedereen op straalde!
Enkele dagen na deze fotoshoot heb ik de moeder van Marije gevraagd of ze wellicht ook foto’s zouden willen wanneer het een minder prettig moment zou zijn, oftewel van het afscheid.
Hier heeft de moeder het uitgebreid met Marije, haar zussen en haar vader over gehad en Marije heeft zelf de keuze gemaakt dat ik foto’s mocht maken van haar crematie ‘Laat Servaas maar foto’s maken van mijn uitvaart want jullie maken anders toch allemaal lelijke foto’s met jullie telefoon‘.
‘Laat Servaas maar foto’s maken van mijn uitvaart want jullie maken anders toch allemaal lelijke foto’s met jullie telefoon.’
Ruim 1 maand later kreeg ik een berichtje dat Marije was overleden
Op 30 juni, ruim 1 maand later, kreeg ik ’s ochtends vroeg een berichtje dat Marije was overleden en het verzoek of ik naar het Hospice wilde komen om te fotograferen.
Daar aangekomen waren de moeder en zussen aanwezig. De moeder keek me met een zachte blik aan een zei: ‘het is voor jou de eerste keer toch? Volg je gevoel maar, dan komt het goed’.
Ik condoleerde haar en de zussen en stelde me kort voor aan de aanwezige medewerkers van het Hospice. Vervolgens pakte ik mijn camera en begon foto’s te maken. Foto’s van de neefjes die aan het spelen waren, foto’s van de aanwezigen en foto’s in de kamer waar Marije lag. Hoewel ik het wel heel spannend vond was ik rustig. Ik wilde dit goed doen! Met respect. Niet alleen voor Marije, maar ook voor haar ouders, zussen en neefjes.
Ik maakte overzichtsfoto’s en ook foto’s van alle details. Het viel me tussendoor op dat de vriendinnenfoto die ik ruim een maand eerder had gemaakt, ingelijst op het kastje naast haar bed stond.
Het moment dat ze werd uitgedragen legde ik vast. En hoe ze in het rouwcentrum liefdevol werd verzorgd door haar zussen en moeder. Er hing een heel mooie rust in de ruimte. Ik hield wat afstand maar bleef fotograferen.
Drie dagen later was ik er weer. Ditmaal om de condoleance vast te leggen. Met mijn foto’s heb ik de nabestaanden kunnen laten zien hoeveel mensen er buiten aan het wachten waren.
Ook de dag van het afscheid zelf heb ik gefotografeerd: in de ochtend bij de familie thuis en tijdens de bijeenkomst in de hal van het crematorium. Zelfs bij het laatste afscheid bij de crematieoven heb ik voor hen mogen fotograferen.
Toen ik thuiskwam had ik wel even tijd nodig om bij te komen. Ik vond het erg intensief maar het voelde goed.
We hebben je helemaal niet opgemerkt gedurende deze dagen
Dierbare herinneringen
Ruim twee weken na de uitvaart ben ik langsgegaan bij de ouders en zussen. Ik was benieuwd naar hun ervaring en wilde ze bedanken dat ik dit heb mogen meemaken. Van een selectie van de foto’s had ik al een online dia-show gemaakt en gedeeld met de familie (afgeschermd met een wachtwoord).
In dit gesprek werd me duidelijk dat het de familie helemaal niet was opgevallen dat ik er al die tijd bij was. Ik was opgegaan in de omgeving en ze hebben mij eigenlijk niet gezien of bewust meegemaakt. Zelfs niet toen ze Marije haar haar aan het borstelen waren en haar nagellak aan het bijwerken waren.
Ze waren enorm blij met de foto’s en hebben mij uitvoerig bedankt hiervoor.
Afscheidsfotograaf Servaas: ‘Ik wil meer mensen een blijvende herinnering geven’
Na deze ervaring wist ik het: ik wil meer mensen een blijvende herinnering geven. Vandaar dat ik de keuze heb gemaakt me verder te verdiepen in afscheidsfotografie.
Om mijn afscheidsfotografie verder te verbeteren en te optimaliseren heb ik contact gelegd met verschillende uitvaartverzorgers en heb ik me in 2019 aangemeld voor de opleiding tot Bekwaam Afscheidsfotograaf die ik in 2020 heb afgerond.
Ik ben een gediplomeerd bekwaam afscheidsfotograaf. Neem gerust contact met me op.
Lees verder:
Lees hier wie Servaas Raedts is, zowel als mens als als fotograaf