Op de camping in Frankrijk
In de zomer van 1987 was ik samen met mijn ouders en 2 broers op vakantie ergens in Frankrijk. Volgens mij stonden we op de camping in de buurt van het Meer Van Annecy maar helemaal zeker weet ik dat ook niet meer. Het is ruim 30 jaar geleden en herinneringen vervagen helaas.
Er waren geen mobiele telefoons
Er bestonden geen mobiele telefoons. Ik herinner me nog de lange rij voor de telefooncel van soms wel meer dan 20 personen die met een hand vol munten wachten op hun beurt om te kunnen bellen met hun familie of vrienden. Ik stond samen met mijn vader in de rij om even oma te kunnen spreken, de moeder van mijn vader, omdat het niet zo goed ging met mijn opa.
Wanneer er telefoon was voor de mensen op de camping werd dit opgeschreven en een briefje in het ‘postvakje’ gestopt bij de receptie van de camping: een aantal bakjes met de letters van het alfabet. Wel moest je natuurlijk zelf naar het postvakje gaan om te kijken of er een boodschap voor je was.
In hele urgente situaties werd er gebruik gemaakt van het omroepsysteem van de camping en schalde er een omroepbericht over het campingterrein.
Zo ook in juli 1987. In het Frans werd omgeroepen dat er telefoon was voor meneer Raedts: “Monsieur Raedts au téléphone! Monsieur Raedts au téléphone!”
Ik heb echt geen idee hoe die Fransen mijn achternaam uitspreken maar goed, het was duidelijk genoeg voor mijn vader om naar de receptie te gaan.
Na een aantal minuten kwam hij terug met de mededeling dat het niet goed ging met zijn vader en dat we terug moesten naar Nederland. De vakantie werd afgebroken en we gingen terug naar Nederland.
Op de camping in Maastricht
Na het inpakken van onze spullen begon, veel eerder dan gepland, de terugreis naar Nederland. Ik heb geen idee meer of we dat in 1 dag hebben gereden of wellicht nog een tussenstop hebben gemaakt. Wel weet ik dat we naar een camping vlakbij Maastricht gingen.
Mijn opa en oma woonden destijds in Maastricht terwijl ik met mijn ouders en broers in Groningen woonde. Aangezien we toch alles bij ons hadden voor een vakantie was het vrij logisch dat we daarom in Maastricht neerstreken.
Ik herinner me nog dat we op een veldje stonden met onze caravan. We stonden helemaal in het hoekje van een veldje. We bleven hier een paar dagen. Dagen waarin mijn vader overdag naar zijn vader ging en wij dus alleen met mijn moeder op de camping waren.
In de nacht werd er op de caravan gebonsd
Midden in een nacht, volgens mij regende het, werd er op de caravan gebonsd. Heel hard en de voornaam van mijn vader werd geroepen. Het was zijn jongere broer, mijn oom, die mijn vader kwam halen. Hij was al meer dan een uur op de camping alle caravans langsgegaan om ons te zoeken.
Mijn vader trok snel wat kleren aan en ging mee.
Mijn opa was er niet meer
De volgende ochtend kreeg ik van mijn moeder te horen dat mijn opa was overleden. Hij was dood. Papa en zijn broers en zus moesten de begrafenis regelen dus wij zouden op de camping blijven.
Nieuwe kleding
We hadden wel kleding met ons mee, maar dat was kleding voor een vakantie. Niet voor een uitvaart. Vandaar dat we nieuwe kleding kregen van oma om er gepast uit te zien bij de begrafenis.
Voor het eerst zag ik mijn vader huilen
In de dagen waarin mijn vader zijn vader verloor heb ik hem volgens mij voor het eerst van mijn leven zien huilen. Dat kon toch niet? Mijn vader was groot en sterk. Hij was onoverwinnelijk. En toch… hij huilde.
Van de begrafenis weet ik niets meer
Van de begrafenis zelf kan ik me weinig tot niets herinneren. Ik weet dat het in de kerk van ‘Sint Pieter boven’ was maar daar blijft het dan ook bij.
Ik weet niet meer hoe het er uit zag. Naast wie ik zat. Wie er hebben gesproken. Of ik heb gehuild.
Niets maar dan ook niets weet ik meer van de uitvaart zelf.
Er zijn geen foto’s gemaakt
Ruim 30 jaar na de begrafenis van mijn opa had ik heel graag een paar foto’s gehad van deze dag. Foto’s van de aanwezigen. Foto’s van de sprekers. Foto’s van hoe deze dag er uit zag.
Mijn herinneringen zijn vervaagd
Hoewel ik weet hoe het graf er uit ziet en hoe mijn opa was weet ik niet meer hoe zijn begrafenis was. Hoe erg ik mijn best ook doe ik kan het me echt niet herinneren.
Vrijwel nooit denk ik aan de begrafenis van mijn opa terug maar ik had het zo fijn gevonden wanneer ik daar een paar foto’s van zou hebben gehad.
Maar die zijn er helaas niet.
