Een extra paar ogen laten je achteraf zien wat je zelf niet kon zien
Door bij een uitvaart een fotograaf in te zetten wordt er gekozen voor een extra paar ogen. Een paar ogen dat veel meer vastlegt dan dat de aanwezigen zelf kunnen zien.
Een afscheidsfotograaf loopt rustig rond en legt veel meer vast dan de aanwezigen zelf kunnen zien. Wie zijn er allemaal geweest, wat gebeurt er achter de schermen. Het tekenen van het condoleanceregister, de condoleance, de bloemen, de (versierde) kist, de rouwauto, de aanwezigen en de medewerkers.
Een fotograaf bij een uitvaart legt veel meer vast dan dat de aanwezigen zelf kunnen zien.
Een afscheidsfotograaf heeft ‘getrainde’ ogen
Een afscheidsfotograaf heeft niet alleen oog voor details en de voor de omgeving maar juist ook oog voor de zaken die niet in beeld hoeven worden gebracht. Een knuffel of een hand op de schouder is een mooie herinnering om vast te houden. Maar iemand die helemaal breekt en emotioneel is hoeft echt niet pontificaal in beeld gebracht te worden.
Achteraf zal je dingen zien die je zelf niet hebt gezien. Dingen die je niet kon zien omdat ze buiten je gezichtsveld zich afspeelde. Maar ook dingen die je niet hebt gezien omdat je de dag van de uitvaart in een soort roes hebt beleeft. Veel zaken zijn langs je heen gegaan doordat je de dag is een soort van roes hebt beleeft.
Pas toen ik de foto’s bekeek zag ik een rode roos liggen op de kist waarin mijn zus lag. Dit heb ik op de dag zelf helemaal niet gezien.
Herinneringen vasthouden door foto’s
De foto’s van de uitvaart houden de herinnering vast en zorgen er voor dat je de dag kan herbeleven en alles nog een keer kan zien. Daarnaast is het ook vaak fijn om anderen te kunnen laten zien hoe de uitvaart is geweest en er, aan de hand van het herinneringsalbum, hier over te kunnen praten.
